III " Dziękuję dobra kobieto "

Obudziłam się cholernie niewyspana mimo, że była już 10.20. Powoli zwlokłam się z łóżka i ubrałam szlafrok. Weszłam jeszcze półprzytomna do łazienki. Dopiero skutecznie rozbudziło mnie spojrzenie w lustro, które sobie zafundowałam.

-natychmiast prysznic! - pomyślałam i tak zrobiłam.

Zeszłam na dół do kuchni na śniadanie. Twarde grzanki z serem i poranna kawa jak nic w świecie postawiły mnie na równe nogi. Włączyłam tv. Znudzona skakaniem po kanałach ubrałam się w luźną bluzę z kapturem. Postanowiłam przyszykować tacie „drugie” śniadanie. A co! Niech pamięta że ma wzorową córkę. Zapakowałam smakowicie wyglądające kanapki w plastikowe pudełko i ruszyłam pieszo w stronę stadionu, gdzie Jurgen miał ostatni w tym sezonie trening. Przechadzając się przez spokojne uliczki między osiedlowe dotarłam, aż pod sam stadion. Po chwili usłyszałam jakąś awanturę, dobiegającą z okolicy parkingu. Zdjęłam słuchawki z uszu gdy zobaczyłam starszego Pana bezskutecznie przepraszającego młodego rozwścieczonego mężczyznę. Instynktownie (tak lubiłam pakować się w nie swoje sprawy) podbiegłam do nich pytając:

-przepraszam, czy coś się stało?

-a nie widzi pani?- zapytał młody facet nad wyraz często gestykulując rękoma. - ta pijaczyna porysowała mi przed momentem, tym swoim zardzewiałym wózkiem złomowym, karoserię!

- jejku znowu kłopoty z samochodem… - pomyślałam przewracając oczami. - po pierwsze nie pijaczyna tylko starszy nieznajomy Pan, a po drugie po co się tak gorączkować, to przecież prawie niewidoczna rysa!- oznajmiłam usiłując załagodzić całą sytuację.

-mówiłem temu młodemu Panu, że nie zrobiłem tego celowo i z chęcią bym mu za ta szkodę zapłacił ale nie mam z czego- tłumaczył się bezdomny wskazując na swój ubogi ubiór.

-hohoho! Ależ oczywiście! A na picie tanich piw to macie kasę!- zbulwersował się do czerwoności farbowany blondyn.

-już dobrze, ja za to zapłacę - odparłam- A Pan może już iść. - zakomunikowałam starszemu mężczyźnie a ten postąpił tak jak mu ze stoickim spokojem powiedziałam.

-dziękuję dobra kobieto. - odpowiedział staruszek, zaś ja te słowa odwzajemniłam szczerym uśmiechem. Gdy tylko odszedł, zapytałam:

-to ile mnie to wyniesie?

-jedną małą przysługę Cię to wyniesie- odpowiedział a ja automatycznie pomyślałam:

-hola hola! A od kiedy przeszliśmy na Ty? No więc słucham-zapytałam a ten z żałosnym zadowoleniem wskazał palcem na swój policzek.

-chciałbyś - odparłam mimowolnie. I żegnam! – powiedziałam nie oczekując na odpowiedź. Co za typ! Jakiś niewyżyty czy co?

Te pytania zadawałam sobie do momentu gdy dostrzegłam tatę siedzącego na ławce rezerwowych.

-cześć tatku, przyniosłam Ci śniadanie.

-a to z jakiej okazji?- zapytał.

-aż się wstyd przyznać ale.. to z nudów. Chciałam się przejść na spacer i pomyślałam, że dostarczę ci coś pożywnego.

-tak też myślałem. Dobra usiądź bo muszę przeliczyć chłopców. Dopiero teraz się zorientowałam, że na murawie stoją jacyś ludzie (a dokładniej mówiąc, piłkarze).

-nie ma Marco! – krzyknął Moritz podbiegając do ławki trenerskiej. Po chwili z tunelu wybiegł przebrany w żółto-czarny strój  Marco.

-trenerze przepraszam za spóźnienie ale…- przerwał spóźniony piłkarz widząc, że obok trenera na ławce siedzi dziewczyna, z którą miał okazję gawędzić na stadionowym parkingu.

-ale…? – dopytywał się wertując kartkami swojego pobazgranego notatnika jednocześnie nie zwracając uwagi na osobę Marco.

-ale zatrzymała mnie pewna niespełniona przysługa- odpowiedział posyłając córce trenera zawadiacki uśmieszek. Oczywiście Kaśka widząc pewną siebie postawę Marco, zignorowała go z kamienną twarzą kurczowo trzymając swój telefon w dłoniach.

-dobra, jazda na murawę! – krzyknął Klopp. – o matko, co ja się z nimi mam. Ja pokiwałam twierdząco głową mając jeszcze w myślach sytuację z przed 15 minut.

-a więc to ten Marco- pomyślałam. Tata spojrzał na mnie w chwili gdy ja dziwacznie się otrzęsłam robiąc kwaśną minę.

-coś się stało?- zapytał Jurgen.

-nie, wszystko w porządku – oznajmiłam a tak naprawdę mając przed oczami ten odrażający pocałunek. Fujj..

Po kilkunastu minutach bawienia się telefonem zaczęłam przeliczać piłkarzy. W sekundę dostrzegłam nr 18 na koszulce faceta, którego miałam (przyjemność?!) okazję spotkać na parkingowym dachu, przed marketem. A więc to dlatego nie chciał wzywać policji. Nie chciał dostać ochrzanu od Jurgena i zyskać niepożądanego rozgłosu w prasie. No to świetnie. – pomyślałam. Dwóch facetów i dwie nieprzyjemnie sytuacje spotykają się pod jednych „dachem” razem ze mną. O ironio!

-ty Marco to ta dziewczyna o której Ci opowiadałem.

-ta z marketowego parkingu?- dopytywał się.

-no chyba. Dawaj podbiegniemy po wodę do ławki i zagadamy dla żartu.

Trener widząc, że chłopcy podbiegają po wodę, której już brakowało nakazał Kasi pójść do składziku po zapas dodatkowych butelek. Ta bez zastanowienia widząc zbliżających się piłkarzy z impetem ruszyła spełnić prośbę taty.

-weszła do tunelu! - spostrzegł Nuri.

-dawaj za nią póki trener gdzieś zniknął - powiedział blondyn. Obaj popędzili jak na skrzydłach w stronę tunelu.

Było ciemno jak w (no wiecie gdzie) a ja muszę szukać tych butelek- pomyślałam ze złością. Nagle pomieszczenie rozjaśniło się, bo ktoś łaskawie włączył światło.

-spragniona? -zapytał z uśmieszkiem na twarzy chłopak o typowo tureckiej urodzie, widząc że trzymam w rękach zgrzewkę wody.

-a nawet jeśli? – odpowiedziałam próbując sprytnie wyminąć ich obu w drzwiach. Wówczas ten blondas rzekomo nazywający się Marco zagrodził mi przejście opierając się swoją ręką o futrynę. Ta z kolei wyrosła tuż przed czubkiem mojego nosa. Proszę, proszę jaki macho się znalazł. – pomyślałam.

-wcześniej będąc spragniona nie chciałaś mi dać buziaka- przypomniał zaczepnie Marco.

-bo nie o takie dogodzenie mi chodziło! - mówiąc to z zaciśniętymi zębami zrzuciłam na jego spoty 10-cio litrową zgrzewkę wody, co pozwoliło mi się fachowo wydostać się z tego ciasnego pomieszczenia.

-lowelas zasrany – pomyślałam oburzona. Nuri śmiejąc się ze zwijającego się z bólu kolegi, powiedział:

-a więc to ona jest tą zadziorną córeczką trenera..

-no coś ty!? – oznajmił ironicznie Marco jednocześnie usiłując wstać o własnych siłach z podłogi.

Widząc, że tata gada z kimś ze sztabu szkoleniowego pomyślałam, że lepiej będzie jeśli się stąd ulotnię jak najszybciej potrafię. Wiedziałam, że trening dobiega końca więc ruszyłam w stronę wyjścia ewakuacyjnego. Traf chciał, że Jurgen mnie dostrzegł i przywołał mnie do siebie.

-chłopcy nie wiem czy już mieliście okazję się poznać, jeśli nie to teraz macie taką okazję. To moja kochana córka Kasia. – przedstawił mnie z dumą w głosie całej 16- osobowej drużynie a ja czułam się jak przedszkolak wywołany na środek sali, z tym wyjątkiem że tata mocno poklepał mnie po plecach jak starego kumpla. To spowodowało, że przechyliłam się o dwa kroki wprzód. Tato wiem, że zawsze marzyłeś o posiadaniu syna ale kurde noo.. nie tak mocno, będę jeszcze miała sińce!- pomyślałam speszona. O dziwo piłkarze przywitali mnie bardzo serdecznie. Jeden z nich zapytał się nawet czy wpadnę na wtorkową imprezę.

-uroczystość, Moritz uroczystość! – poprawił go Jurgen, gdyż jemu słowo impreza słusznie kojarzyło się z litrami alkoholu.

- no racja, więc będziesz na impr.. uroczystości? – Moritz szybko się poprawił mierzwiąc swój blond zarost na policzkach.

-jasne, że tak! Nawet kupiłam już sukienkę! – odpowiedziałam mu tak radosnym tonem jak do starej dobrej przyjaciółki, na co chłopcy się zaśmiali a mnie jeszcze bardziej wprawiło w zakłopotanie.